Opis
Anioły prowadzą na Drugi Brzeg przez chybotliwą kładkę. Tą kładką jest ból, gasnące oczy, tęsknota za światłem, ciepłem najbliższych. Otulają bielą skrzydeł i nadziejami, jakby wprowadzały w sen nieprześniony.
Powracają jeszcze w snach. Wtedy są jak z makatki kolorowej przywołani, beztroscy, w dziecięcej aurze zabawy. Towarzyszy zatroskanie, które zostało im powierzone. Aniołowie bezcieleśni a jednocześnie tak bliscy ludzkiej naturze, czuli na ból i bezradność, na potknięcia, które towarzyszą ludzkim krokom. Kładka i aniołowie nad rwącym strumieniem – pozostają niegasnącą nadzieją.
W wierszach dzieci, których dotyka ból, niewytłumaczalny, nieodgadniony w wyrokach Najwyższego; ból który odbiera czułość i drętwotą napełnia, wywołuje przy tym łaskę rozpoznania ciepła i rozmowy serca. Tylko dobroć miłosierna jest w stanie poprowadzić ku horyzontom nadziei.
Wzruszające są wiersze, z ukrytymi tęsknotami wędrujące ku nieznanym brzegom wypełnionym światłem serca. Dziecięcość przenika eschatologiczna przestrzeń, w niej darowane chwile przeżywane najintensywniej jak tylko ludzka natura potrafi.
Aniołowie zawsze są w pobliżu.
Jan Leończuk
