Description
„Pogwarki” to słowo, które Jan szczególnie lubił i często używał. Pochodzi ono z podlaskiej gwary, którą Jan znał i cenił, widząc w niej nie tylko narzędzie komunikacji, ale także skarbnicę mądrości ludowej, przekazywanej z pokolenia na pokolenie. W słowie tym jest coś z mruczenia kota, z szumu wiatru w koronach drzew, z szemrania strumienia — „pogwarki” to nie rozmowa oficjalna, sztuczna, zdyscyplinowana, ale swobodna wymiana myśli, nieśpieszna, tocząca się własnym rytmem, zgodnie z naturalnym porządkiem rzeczy (…)
Ta książka to także próba ocalenia od zapomnienia tych „pogwarek”, które przez lata toczyliśmy w jego ogrodzie, wśród brzęczenia pszczół i zapachu ziół, czy też w studiu radiowym. Ta książka to także zaproszenie dla czytelnika do wejścia w świat Jana Leończuka — świat, w którym przeszłość przenika się z teraźniejszością, sacrum z profanum, a prosta mądrość ludowa z głęboką refleksją filozoficzną. Świat, w którym czas płynie inaczej — zgodnie z rytmem pór roku, wschodów i zachodów słońca (…)
(fragment wstępu)
